Kategoria: Aktualności

W poniedziałek, 9 kwietnia 2018 roku miała miejsce prezentacja adhortacji apostolskiej „Gaudete et exultate” – o powołaniu do świętości w świecie współczesnym. Jak informuje biuro Prasowe KEP: Celem adhortacji […] jest „przedstawienie powołania do świętości, próbując ująć je w aktualnym kontekście, z jego zagrożeniami, wyzwaniami i możliwościami” – zaznacza papież Franciszek. Dokument zachęcający do świętości, chrześcijańskiej radości i życia błogosławieństwami Jezusa na co dzień składa się z pięciu części zatytułowanych kolejno: „Powołanie do świętości”, „Dwaj subtelni nieprzyjaciele świętości”, „W świetle mistrza”, „Pewne cechy świętości w świecie współczesnym”, „Walka, czujność i rozeznanie”.

Święto Miłosierdzia Bożego obchodzone jest w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, czyli II Niedzielę Wielkanocną, zwaną obecnie Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Wpisał je do kalendarza liturgicznego najpierw Franciszek kard. Macharski dla archidiecezji krakowskiej (1985), a potem niektórzy biskupi polscy w swoich diecezjach. Na prośbę Episkopatu Polski Ojciec Święty Jan Paweł II w 1995 roku wprowadził to święto dla wszystkich diecezji w Polsce. W dniu kanonizacji Siostry Faustyny 30 kwietnia 2000 roku Papież ogłosił Święto Miłosierdzia Bożego  dla całego Kościoła.

(J 20, 1-9) Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

Nadszedł czas świętowania, czas, kiedy będziemy gromadzić się, by we wspólnocie wierzących i we wspólnocie rodziny doświadczyć, że pokój serca i cicha wewnętrzna radość, to znaki, że Bóg jest blisko pośród nas, że Zmartwychwstały Pan zwycięża i przynosi życie. Nie ma Go w grobie, ale jest żywy i obecny pośród nas.

Wszystkim parafianom i gościom, którzy będą nawiedzać nasze domy i nasz kościół parafialny, życzę błogosławionych Świąt Paschalnych i spotkania ze Zmartwychwstałym Jezusem – naszym Panem i Zbawicielem.

Ks. Proboszcz Andrzej Mazański

Ukazał się nowy numer gazetki parafialnej. zachęcamy do lektury.

Zbliżają się Święta Wielkanocne. Pewnie wielu rodziców tak jak ja, przy okazji każdych zakupów słyszy pytanie małych dzieci: Mamo kupisz nam zajączka? A kurczaczka? I jeszcze czekoladowe jaja, tylko duuuużo…. Dobrze? No cóż, mam świadomość, że zbliżamy się ku Świętom Paschalnym, podczas których będziemy celebrować pamiątkę męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Równocześnie duchowemu celebrowaniu towarzyszą zwyczaje, tradycje rodzinne, lokalne czy też narodowe. Moja babcia swoim dzieciom kupowała co roku na Wielkanoc cukrowego baranka, podobnie robiła też moja mama – dobrze pamiętam, jak po Świętach dzieliłyśmy się z siostrami ułomkami cukrowego baranka ze święconki. Czy to, że dziś w naszym koszyczku jest baranek to tylko rodzinna tradycja?

Zaproszenie na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, które otrzymałam dwa lata temu, było dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Jeszcze większe było moje zadziwienie, kiedy okazało się, że w Jerozolimie mogę spędzić jedną noc w Bazylice Grobu Pańskiego.

Z grupą 12 osób przyszliśmy do Bazyliki przed uroczystym zamknięcie drzwi, by pozwolić się zamknąć na noc w grobie Pańskim.  Oprócz naszej grupy, ojcowie Franciszkanie przyjęli jeszcze dwie osoby.

Pomimo trwających wtedy prac remontowych, była to noc przepełniona ciszą, w którą po północy weszli mnisi modląc się i okadzając święte miejsca.

Każdy z nas miał możliwość spędzenia dłuższej chwili w samym grobie, gdzie według tradycji, zostało złożone ciało Chrystusa.

Grób jest pusty, bo Chrystus zmartwychwstał, ale jednocześnie jest przepełniony Bożą obecnością, bo przecież Pan żyje!

Noc czuwania była też dla mnie zmaganiem się z moimi słabościami, z zimnem, z sennością i z pojawiającym się pytaniem, kogo ja tu szukam. Maria Magdalena przyszła do pustego grobu, usłyszała swoje imię wypowiedziane przez Zmartwychwstałego Pana i rozpoznała Go, bo Go miłowała. Jan przybył do pustego grobu, zobaczył i uwierzył. (por. J 20, 1-18) Pytania same nasuwały się na myśl, czy ja wierzę, że Pan Bóg zwraca się do mnie po imieniu, czy rozpoznaję Jego głos, czy Go kocham, czy wierzę w Niego i czy Jemu wierzę, że skoro powiedział, że będzie z nami do końca świata (por. Mt 28, 20), to znaczy, że będzie i że JEST i przychodzi pomimo drzwi zamkniętych.

Monika Nowosielska

Rok 1993 – kamień

W roku 1993 byliśmy jedną z pierwszych polskich grup pielgrzymujących po Ziemi Świętej. W Jerozolimie zamieszkaliśmy w schronisku młodzieżowym przy III Stacji Drogi Krzyżowej. Do bazyliki Grobu Pańskiego mogliśmy chodzić w każdej chwili dnia, bo droga trwała ok. 10 minut. Zwykle chodziłem po południu, gdy było mniej pielgrzymów, mniej błyskających fleszy, mniej przepychających się tłumów i żadnych Rosjan. Jerozolima była wtedy spokojniejsza, konflikt żydowsko-palestyński mniej widoczny, mniej izraelskich żołnierzy na ulicach. Któregoś dnia poszedłem przed zachodem słońca do Grobu Pańskiego. Bazylika prawie pusta. Niewielka grupka prowadzona przez franciszkanina wędrowała po bazylice w kierunku klasztoru braci mniejszych. Kiedy podszedłem bliżej usłyszałem polski język, więc zbliżyłem się do nich i dalej im towarzyszyłem. Na terenie klasztoru zakonnik powiedział, że ze starego muru mogą wziąć kamienie, bo będzie on likwidowany. Podszedłem i ręką wyrwałem kamień z muru wraz z kawałkiem zaprawy. Część tego kamienia jest kamieniem węgielnym w naszym kościele.

Papież Franciszek powiedział: zmartwychwstanie jest fundamentem wiary i nadziei chrześcijańskiej! Niech nasza modlitwa przy pustym grobie Jezusa Zmartwychwstałego przypomina nam, że przeznaczeni jesteśmy i powołani do życia wiecznego. W najbliższych dniach nie zatrzymujmy się w grobie, a radujmy się zmartwychwstaniem i obecnością pośród nas naszego Pana.

„Dzieci nieba i zmartwychwstania” to nie mała grupa uprzywilejowanych, ale wszyscy mężczyźni i wszystkie kobiety, gdyż zbawienie, przyniesione przez Jezusa, jest dla  wszystkich. A życie zmartwychwstałych będzie podobne do życia aniołów (por. w. 36), to znaczy całkowicie zanurzone w świetle Boga, całkowicie poświęcone chwaleniu Go, w wieczności pełnej radości i pokoju. Ale ostrożnie! Zmartwychwstanie nie jest tylko faktem powstania z martwych po śmierci, ale jest nowym rodzajem życia, którego doświadczamy już teraz. Jest to zwycięstwo nad nicością, którego już teraz możemy skosztować. Zmartwychwstanie jest fundamentem wiary i nadziei chrześcijańskiej! Gdyby nie było odniesienia do Nieba i do życia wiecznego, chrześcijaństwo sprowadzałoby się jedynie do etyki, do filozofii życia. Natomiast przesłanie wiary chrześcijańskiej pochodzi z nieba, objawił je Bóg i wykracza ono poza ten świat. Wiara w zmartwychwstanie jest istotna, aby każdy nasz czyn miłości chrześcijańskiej nie był przelotny ani celem samym w sobie, ale stał się ziarnem, które ma rozkwitnąć w ogrodzie Boga i wydać owoce życia wiecznego.

Niech Maryja Panna, Królowa nieba i ziemi, utwierdza nas w nadziei zmartwychwstania i niech pomaga nam, aby słowo Jej Syna, zasiane w naszych sercach, owocowało dobrymi uczynkami.

Papież Franciszek