Najmilsi! Wielkim darem jest tego rodzaju zgromadzenie, a jeszcze większym, kiedy przychodzimy tutaj z potrzeby serca, bo uświadamiamy sobie, że mamy rzeczywiście za co Bogu dziękować, ale to dziękczynienie Panu Bogu również przypomina nam o potrzebie wdzięczności, szacunku wobec nas wzajemnie, bo ta wspólnota z Bogiem realizuje się w naszej wspólnocie ludzkiej. Tak jak jest z przykazaniem miłości. W porządku ważności pierwsze jest przykazanie miłości Boga, ale w porządku wypełnienia jest ono zasadzone niejako w relacji do drugiego człowieka, ponieważ, jeśli zadeklarowalibyśmy miłość do Pana Boga, to w zasadzie nie jesteśmy w stanie sprawdzić tej rzeczywistości. Dlatego Pan Jezus bardzo położył nacisk na to, żeby pokazać, że miłość do Boga staje się realna poprzez sprawdzalną miłość do drugiego człowieka.
Kiedy dzisiaj gromadzimy się na tej modlitwie uwielbienia i dziękczynienia, to włączamy do obecnego tu grona i tych wszystkich, którzy na różny sposób tworzą tę wspólnotę parafialną. Są to nie tylko mieszkańcy na tym terytorium objętym dekretowymi granicami, ale tę wspólnotę tworzą również ludzie, którzy stąd pochodzą, a może wyjechali. Oni również z tego daru zaczerpnęli, oni również
z tego daru wyrośli i z tym wielkim darem wyjechali i z niego nadal czerpią. A więc także mają jakiś bardzo ścisły związek z nami. Są też przyjaciele Parafii i to jest wspólnota wielka.