Droga krzyżowa

Wielkopostne nabożeństwo Drogi krzyżowej będziemy sprawowali w naszym kościele w piątki o godz. 16.45 dla dorosłych, o 17.30 dla dzieci, o 19.00 dla młodzieży i wszystkich wracających później z pracy.

Droga Krzyżowa w dzisiejszej formie wzięła swój początek z drogi, którą przeszedł Jezus Chrystus począwszy od pałacu Piłata na Golgotę. Męka, śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa odbiły się szerokim echem w ówczesnej Palestynie i poza jej granicami. Już w pierwszych wiekach znajdowali się chrześcijanie, którzy grupowo lub indywidualnie pielgrzymowali do Ziemi Świętej, rozważając Mękę Zbawiciela dokładnie w tych miejscach, w których był umęczony.

Od IV w. ruch pielgrzymkowy wyraźnie wzrósł. Jest rzeczą oczywistą, że nie wszyscy chrześcijanie mogli pielgrzymować w tak odległe strony. W czasach wojen i arabskiej okupacji narzucającej islam było to wręcz niemożliwe. Z tych powodów w całym chrześcijańskim świecie stawiano krzyże przy drogach i tam rozpamiętywano Mękę Pańską.

Krzyż od czasów Konstantyna Wielkiego (IV w.) uważany był za znak zwycięstwa i przynależności do chrześcijaństwa. W okresie wypraw krzyżowych (XI-XIII w.) pielgrzymowanie do Ziemi Świętej ponownie ożyło. Krzyżowcy budowali kaplice, w których przedstawiane były najważniejsze wydarzenia z Męki Pana Jezusa.

Z czasem dla tych, którzy nie mogli pielgrzymować do miejsc świętych, zaczęto w różnych miejscach, zbliżonych ukształtowaniem terenu, na wzór tej pierwotnej, palestyńskiej budować Kalwarie. Odmierzano odległości pomiędzy stacjami Męki Pańskiej i przenoszono je na tereny nowobudowanych Kalwarii, aby wiernym łatwiej było wejść w dramat Golgoty. Również w Polsce powstawały takie Kalwarie, najbardziej znane w Wejherowie, Wambierzycach, Piekarach Śląskich, Kalwarii Zebrzydowskiej, Pacławskiej, czy Górze Kalwarii.

Do rozpowszechnienia nabożeństwa Drogi krzyżowej przyczyniły się zakonny, głównie franciszkańskie. Na początku nie było określonej liczby stacji. Rozpamiętywano Mękę Pańską przy dziewięciu, dwunastu, a nieraz przy osiemnastu stacjach. Popularne było oddawanie czci upadkom Pana Jezusa (najczęściej wymieniano ich siedem). Jako pierwszy 14 stacji wprowadził w 1741 roku św. Leonard z Porto Mauritio. Dziewięć stacji znajduje swe odzwierciedlenie w opisach ewangelicznych, natomiast o pięciu innych mówią refleksje wyprowadzone z tekstów biblijnych (np. nt. stacji IV por. J 19, 25-27) lub przekazy pozabiblijne (trzykrotne upadki Pana Jezusa czy spotkanie z Weroniką).

W tym samym 1741 roku Papież Benedykt XIV wydał dokument, na mocy którego stacje Drogi krzyżowej zaczęto erygować w kościołach parafialnych. Natomiast w „Wykazie odpustów Kościoła katolickiego”, zatwierdzonym przez papieża Pawła VI w dekrecie z dnia 29 czerwca 1968 roku czytamy, że za odprawienie Drogi krzyżowej można uzyskać odpust zupełny. Oprócz zwykłych warunków do uzyskania odpustu konieczne jest, aby ćwiczenie to odprawić w miejscu, gdzie jest prawnie założona Droga krzyżowa, rozmyślać Mękę Pańską (treścią rozmyślania nie muszą być kolejne stacje), przechodzić od jednej do drugiej stacji, a gdy jest to niemożliwe ze względu na dużą ilość wiernych, wystarczy gdy jedna osoba z krzyżem przechodzi, a pozostali wierni pozostają na swoim miejscu. Jeśli ktoś z powodu słusznej przeszkody (choroba, podróż), nie może w ten sposób odprawić Drogi krzyżowej, odpust zupełny zyskuje jeśli przynajmniej przez pół godziny odda się pobożnemu czytaniu, albo rozważaniu Męki Pańskiej.

Dzięki łasce uzyskania odpustu, nabożeństwo Drogi krzyżowej staje się nie tylko pomocą w osobistym uświęceniu przez rozważanie Męki Pańskiej, ale także darem dla dusz w czyśćcu cierpiących.