Parafia Świętej Rodziny ma 76 lat

W czwartek, 12 grudnia 2024 r. przypada 76. rocznica powstania naszej parafii. Tego dnia obchodzimy również wspomnienie Matki Bożej z Guadalupe. Zapraszamy z tej okazji na Mszę św. o godz. 18.00.

Pomysł zbudowania własnego kościoła, a z czasem utworzenia osobnej parafii, zrodził się wśród mieszkańców osiedla Zacisze jeszcze przed drugą wojną światową. Już w roku 1937 w miejscu, na którym obecnie stoi kościół pod wezwaniem św. Rodziny, ustawiono krzyż. Plac został poświęcony przez księdza Jana Sitnika – proboszcza parafii św. Trójcy w Ząbkach, do której należało wówczas osiedle Zacisze. Teren ten ofiarował Zygmunt Jórski, właściciel dawnego folwarku Zacisze. Formalna darowizna dokonana została aktem notarialnym w dniu 2 maja 1939 roku. W akcie tym Zygmunt Jórski resztę swoich gruntów, zapisanych w księdze hipotecznej pod nazwą ”Folwark Zacisze”, a składających się z sześciu niezabudowanych działek (nr 211-216) o łącznej powierzchni 4 636 72 m, przekazał na własność Rzymsko-Katolickiej Archidiecezji Warszawskiej, z przeznaczeniem pod budowę kościoła i zabudowań kościelnych.

Mieszkańcy Zacisza z wielkim zapałem odnieśli się do projektu budowy świątyni i  rozpoczęli zbieranie potrzebnych materiałów. Niestety, wojna i ciężkie czasy okupacji niemieckiej uniemożliwiły prowadzenie tej akcji. Jednak zaraz po wojnie, znowu z własnej inicjatywy, zaciszanie podjęli starania o budowę kościoła. Odbyły się kolejne zebrania, na których omówiono sposób realizacji projektu. Z tych spotkań w aktach zachował się protokół oznaczony numerem trzecim.

            We wspomnianym dokumencie  ”Ogólnego Zebrania Obywateli Zacisza” z dnia 2 maja 1948 roku w sprawie budowy kościoła można przeczytać, że  na spotkaniu był obecny ksiądz Stanisław Sobczak, proboszcz parafii św. Trójcy w Ząbkach. Sprawozdanie z poprzednich zebrań złożył pan Stanisław Składanek. Obecni na posiedzeniu przez aklamację przyjęli decyzję o natychmiastowej budowie świątyni. W tym celu wybrano Komitet Budowy. W jego skład weszły następujące osoby: ksiądz Stanisław Sobczak – przewodniczący, Stanisław Składanek – zastępca przewodniczącego, Stefan Jędrzejczak – skarbnik, Ryszard Wodnicki – sekretarz, Maria Ciepły, Antoni Nasiłowski i Stanisław Możdżyński – członkowie.

            Doceniając inicjatywę mieszkańców Zacisza arcybiskup warszawski August kardynał Hlond polecił księdzu prałatowi Franciszkowi Duczyńskiemu, proboszczowi parafii Chrystusa Króla, dokładne zbadanie sprawy. Opinia przez niego wydana była następująca:
1. Jest plac około 1 morgi darowany Kościołowi.
2. Mieszkańcy Zacisza (ok. czterech tysięcy osób) z zapałem pragną własnej świątyni, do sąsiednich kościołów mają dwa, trzy kilometry.
3. Projekt budowy sięga czasów przedwojennych.
4. Komitet posiada sporządzony przed wojną plan budowy świątyni, obecnie nie do wykonania, bo zbyt szczupły na wielkie osiedle.
5. Natychmiast zbudować w Zaciszu prowizoryczna kaplicę – barak dla utworzenia ogniska życia religijnego.
6. Przyszła parafia będzie się składała: z osady Zacisze (cztery tysiące osób) z parafii  Ząbki: z Elsnerowa (tysiąc osób) z parafii Zmartwychwstania Pańskiego; z Targówka Osiedle (sześć tysięcy osób) z parafii Chrystusa Króla.

            Po otrzymaniu tego sprawozdania Kuria Metropolitalna pismem z dnia 24 czerwca 1948 roku zatwierdziła wybrany Komitet Budowy, który od tej chwili mógł już oficjalnie przystąpić do działania. W dniu 22 października 1948 roku zmarł arcybiskup August kardynał Hlond, ale wybrany po jego śmierci wikariuszem kapitalnym biskup Zygmunt Choromański, jako rządca Archidiecezji Warszawskiej w dniu 4 grudnia tegoż roku postanowił:

„Zgodnie z decyzją świętej pamięci Prymasa erygować dnia 12 grudnia 1948 roku parafię pod wezwaniem św. Rodziny w granicach określonych na komisji i mianować księdza Stefana Sydrego administratorem.”

 W oparciu o zacytowane zarządzenie sporządzony został dokument erygujący nową parafię. Oto fragment określający jej granice:

„… szosą fortową, idącą z Pelcowizny do Zacisza od przecięcia się jej z przedłużeniem ul. Św. Wincentego do kanału odwadniającego, dalej wzdłuż kanału aż do przecięcia się z Traktem Piłsudskiego, następnie Traktem w stronę Warszawy, po czym drogą idącą z Zacisza do Zakładu Dla Umysłowo Chorych w Drewnicy, następnie wzdłuż rowu odwadniającego do domku dróżnika przy torze kolejowym, torem kolejowym do granicy m.st. Warszawy, ulicą Trocką, Korzona i przedłużeniem ulicy św. Wincentego do szosy fortowej idącej do Zacisza…”.

Akt utworzenia nowej parafii polecono odczytać z ambon w dniu 8 grudnia w kościele parafialnym w Ząbkach, a w Warszawie w parafii Chrystusa Króla oraz Zmartwychwstania Pańskiego.

Od tej pory wszystko nabrało tempa. Już w dniu 11 grudnia tegoż roku dziekan dekanatu praskiego, ksiądz Feliks de Ville, wprowadził na stanowisko administratora parafii księdza Stefana Sydrego, a równocześnie sporządził inwentarz majątku nowej parafii. Wymienia się w nim plac kościelny przy ulicy Słowackiego (później przemianowanej na ulicę Rozwadowską) o powierzchni 3 700 m² .Pozostałą część terenu darowanego przez Zygmunta Jórskiego przeznaczono na wytyczenie ulic wokół terenu kościoła. W inwentarzu mówi się dalej o kaplicy drewnianej na podmurowaniu, z frontonem murowanym, długości trzydziestu metrów, szerokości dwunastu i pół metra, wysokości pięciu metrów. Wyposażenie kaplicy w sprzęt i szaty liturgiczne wystarczało na to, żeby w kaplicy mogły być sprawowane nabożeństwa.

W zachowanych z tamtych czasów dokumentów i zapisów widać niezwykłe pragnienie posiadania przez mieszkańców Zacisza własnej świątyni. Dowodem jest nie tylko ich ofiarność, ale i gotowość do podjęcia konkretnych prac przy budowie. A przecież parafian nie było dużo. Zacisze to wtedy w znacznej części wciąż jeszcze teren upraw rolnych i nieużytków. Granice parafii wytyczały zaś na ogół kanały i wykopane rowy a nie ulice.

W 1949 r. została wybudowana drewniana kaplica. Ze względu na trudności w uzyskaniu zezwolenia na budowę kościoła murowanego w centralnie położonym miejscu parafii, przystąpiono do kapitalnego remontu już istniejącej kaplicy, podwyższając ją i obmurowując. Prace trwały w dwóch etapach: I etap na początku lat 60 i II etap – (podwyższenie kaplicy) – na początku lat 70. W ten sposób powstał kościół murowany, jednonawowy, w którym były odprawiane nabożeństwa do 26 lipca 2010 r.

W 1990 r. znaczną część Parafii Świętej Rodziny (8100 osób) oddzielono i włączono do parafii Św. Marka na Targówku, a w 1997 r. z części znajdującej się po drugiej stronie ul. Radzymińskiej, przy ul. Łodygowej powstała nowa parafia pod wezwaniem Św. Barnaby.
W Parafii Świętej Rodziny pozostało ok. 6700 mieszkańców. Po roku 2005 liczba parafian znacznie wzrosła (8900 osób) na skutek powstania dwóch nowych osiedli przy skrzyżowaniu ul. Kondratowicza i ul. Św. Wintencego.

30 marca 2010 r. Wydział Architektury zatwierdził projekt nowego kościoła, a jego budowę rozpoczęto 4 sierpnia 2010 r. w miejscu starego. Głównym wykonawcą była firma parafianina pana Zbigniewa Dłużewskiego. Budowa kościoła trwała bardzo krótko, bo już 12 grudnia 2012 r. powiatowy inspektor nadzoru budowlanego wydał zgodę na użytkowanie nowego budynku.
Konsekracji nowego kościoła dokonał ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej ks. Arcybiskup Henryk Hoser SAC w dniu 18 czerwca 2017 r. podczas Mszy świętej w obecności licznie zgromadzonych parafian.

Na podstawie: Kroniki parafialnej i Opracowania historii parafii i kościoła pod wezwaniem Świętej Rodziny w Warszawie na Zaciszu, Ks. Dr Antoni Gościmski, Warszawa, 1991 r.