Miesiąc: marzec 2018

Ukazał się nowy numer gazetki parafialnej. zachęcamy do lektury.

Zbliżają się Święta Wielkanocne. Pewnie wielu rodziców tak jak ja, przy okazji każdych zakupów słyszy pytanie małych dzieci: Mamo kupisz nam zajączka? A kurczaczka? I jeszcze czekoladowe jaja, tylko duuuużo…. Dobrze? No cóż, mam świadomość, że zbliżamy się ku Świętom Paschalnym, podczas których będziemy celebrować pamiątkę męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Równocześnie duchowemu celebrowaniu towarzyszą zwyczaje, tradycje rodzinne, lokalne czy też narodowe. Moja babcia swoim dzieciom kupowała co roku na Wielkanoc cukrowego baranka, podobnie robiła też moja mama – dobrze pamiętam, jak po Świętach dzieliłyśmy się z siostrami ułomkami cukrowego baranka ze święconki. Czy to, że dziś w naszym koszyczku jest baranek to tylko rodzinna tradycja?

Zaproszenie na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, które otrzymałam dwa lata temu, było dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Jeszcze większe było moje zadziwienie, kiedy okazało się, że w Jerozolimie mogę spędzić jedną noc w Bazylice Grobu Pańskiego.

Z grupą 12 osób przyszliśmy do Bazyliki przed uroczystym zamknięcie drzwi, by pozwolić się zamknąć na noc w grobie Pańskim.  Oprócz naszej grupy, ojcowie Franciszkanie przyjęli jeszcze dwie osoby.

Pomimo trwających wtedy prac remontowych, była to noc przepełniona ciszą, w którą po północy weszli mnisi modląc się i okadzając święte miejsca.

Każdy z nas miał możliwość spędzenia dłuższej chwili w samym grobie, gdzie według tradycji, zostało złożone ciało Chrystusa.

Grób jest pusty, bo Chrystus zmartwychwstał, ale jednocześnie jest przepełniony Bożą obecnością, bo przecież Pan żyje!

Noc czuwania była też dla mnie zmaganiem się z moimi słabościami, z zimnem, z sennością i z pojawiającym się pytaniem, kogo ja tu szukam. Maria Magdalena przyszła do pustego grobu, usłyszała swoje imię wypowiedziane przez Zmartwychwstałego Pana i rozpoznała Go, bo Go miłowała. Jan przybył do pustego grobu, zobaczył i uwierzył. (por. J 20, 1-18) Pytania same nasuwały się na myśl, czy ja wierzę, że Pan Bóg zwraca się do mnie po imieniu, czy rozpoznaję Jego głos, czy Go kocham, czy wierzę w Niego i czy Jemu wierzę, że skoro powiedział, że będzie z nami do końca świata (por. Mt 28, 20), to znaczy, że będzie i że JEST i przychodzi pomimo drzwi zamkniętych.

Monika Nowosielska

Rok 1993 – kamień

W roku 1993 byliśmy jedną z pierwszych polskich grup pielgrzymujących po Ziemi Świętej. W Jerozolimie zamieszkaliśmy w schronisku młodzieżowym przy III Stacji Drogi Krzyżowej. Do bazyliki Grobu Pańskiego mogliśmy chodzić w każdej chwili dnia, bo droga trwała ok. 10 minut. Zwykle chodziłem po południu, gdy było mniej pielgrzymów, mniej błyskających fleszy, mniej przepychających się tłumów i żadnych Rosjan. Jerozolima była wtedy spokojniejsza, konflikt żydowsko-palestyński mniej widoczny, mniej izraelskich żołnierzy na ulicach. Któregoś dnia poszedłem przed zachodem słońca do Grobu Pańskiego. Bazylika prawie pusta. Niewielka grupka prowadzona przez franciszkanina wędrowała po bazylice w kierunku klasztoru braci mniejszych. Kiedy podszedłem bliżej usłyszałem polski język, więc zbliżyłem się do nich i dalej im towarzyszyłem. Na terenie klasztoru zakonnik powiedział, że ze starego muru mogą wziąć kamienie, bo będzie on likwidowany. Podszedłem i ręką wyrwałem kamień z muru wraz z kawałkiem zaprawy. Część tego kamienia jest kamieniem węgielnym w naszym kościele.

Papież Franciszek powiedział: zmartwychwstanie jest fundamentem wiary i nadziei chrześcijańskiej! Niech nasza modlitwa przy pustym grobie Jezusa Zmartwychwstałego przypomina nam, że przeznaczeni jesteśmy i powołani do życia wiecznego. W najbliższych dniach nie zatrzymujmy się w grobie, a radujmy się zmartwychwstaniem i obecnością pośród nas naszego Pana.

„Dzieci nieba i zmartwychwstania” to nie mała grupa uprzywilejowanych, ale wszyscy mężczyźni i wszystkie kobiety, gdyż zbawienie, przyniesione przez Jezusa, jest dla  wszystkich. A życie zmartwychwstałych będzie podobne do życia aniołów (por. w. 36), to znaczy całkowicie zanurzone w świetle Boga, całkowicie poświęcone chwaleniu Go, w wieczności pełnej radości i pokoju. Ale ostrożnie! Zmartwychwstanie nie jest tylko faktem powstania z martwych po śmierci, ale jest nowym rodzajem życia, którego doświadczamy już teraz. Jest to zwycięstwo nad nicością, którego już teraz możemy skosztować. Zmartwychwstanie jest fundamentem wiary i nadziei chrześcijańskiej! Gdyby nie było odniesienia do Nieba i do życia wiecznego, chrześcijaństwo sprowadzałoby się jedynie do etyki, do filozofii życia. Natomiast przesłanie wiary chrześcijańskiej pochodzi z nieba, objawił je Bóg i wykracza ono poza ten świat. Wiara w zmartwychwstanie jest istotna, aby każdy nasz czyn miłości chrześcijańskiej nie był przelotny ani celem samym w sobie, ale stał się ziarnem, które ma rozkwitnąć w ogrodzie Boga i wydać owoce życia wiecznego.

Niech Maryja Panna, Królowa nieba i ziemi, utwierdza nas w nadziei zmartwychwstania i niech pomaga nam, aby słowo Jej Syna, zasiane w naszych sercach, owocowało dobrymi uczynkami.

Papież Franciszek

Wielki Czwartek

18.00 uroczysta liturgia Wieczerzy Pańskiej

Adoracja Najświętszego Sakramentu w ciemnicy do godz. 23.00.

Wielki Piątek

7.30 modlitwa Liturgią Godzin tzw. „ciemna jutrznia”

12.00 Droga krzyżowa i adoracja krzyża dla dzieci

18.00 uroczysta Liturgia Męki Pańskiej połączona z adoracją krzyża

Adoracja przy Grobie Pańskim do godz. 23.00.

Wielka Sobota 

7.30 modlitwa Liturgią Godzin tzw. „ciemna jutrznia”

8.00 – 17.00 święcenie pokarmów

19.15 uroczysta liturgia Wigilii Paschalnej.

Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego 

O godz. 6.00 rozpocznie się procesja rezurekcyjna i po niej zostanie odprawiona uroczysta Msza św.

W Niedzielę Zmartwychwstania zostanie odprawiona dodatkowa Msza św. o 13.00, podczas której będzie udzielony sakrament chrztu.

Poniedziałek Wielkanocny

Msze św. będą odprawiane wg porządku niedzielnego. Nie będzie Mszy św. o godz. 13.00.

Nowenna przed Niedzielą Miłosierdzia rozpocznie się w Wielki Piątek o godz. 15.00. W Wielką Sobotę zapraszamy również na godz. 15.00, a w następne dni nowenny na godz. 17.45.

Kilkanaście spotkań w naszym kościele i w domu parafialnym, dużo Słowa, dwudniowy wyjazd – zakończył się cykl katechez, na który zapraszali katechiści drogi neokatechumenalnej pod koniec stycznia.

Nie zajmuję się specjalnie ogrodem – to domena mojej żony. Mam jednak poczucie, że z głoszeniem katechez jest tak jak z rozsiewaniem ziarna. Nigdy do końca nie wiadomo, na jaką glebę padnie, na jakie warunki trafi, czy nie przylecą wróble albo czy nie powrócą przymrozki. A jednak ludzie wciąż sieją i sadzą rozmaite rośliny i dzięki temu nie tylko mamy co jeść, ale i świat staje się piękniejszy. Oczywiście ten, kto sieje, chciałby, żeby każde ziarno wzrosło. W miarę upływu czasu przekonuje się jednak, że to po prostu niemożliwe i pewnie cieszy go każdy wzrost i każdy plon. Takie jest w każdym razie moje doświadczenie – już nie jako ogrodnika, ale jako katechisty, czyli tego, kto pełni posługę głoszenia katechez.

Te katechezy opierały się przede wszystkim na Słowie Boga zawartym w Piśmie świętym. Stawały nam przed oczyma postacie i wydarzenia – Abraham i święty Paweł ,wyjście Izraelitów z Egiptu, zesłanie Ducha Świętego i najważniejsze: Zmartwychwstanie. Pobudzały do refleksji nad własnym życiem, może pomagały dostrzec coś nowego i – ufam – dawały nadzieję.

Muszę powiedzieć, że dla mnie jest to doświadczenie zupełnie niezwykłe: móc widzieć, jak Jezus Chrystus Zmartwychwstały przez głoszone Słowo porusza kogoś, ośmiela, zachęca do zaufania.

Bardzo jestem wdzięczny za możliwość uczestniczenia w tej przygodzie z Nim i z tymi wszystkimi, którzy tym razem słuchali katechez. Mnie one też poruszyły. A na kolejne katechezy – jak Pan Bóg da – zaprosimy jesienią.

Wojciech Widłak   

Kolejny Wielki Post w naszym życiu dobiega końca. Przed nami Wielki Tydzień z Triduum Paschalnym. Pan Bóg przeprowadził nas przez kolejne dni i tygodnie – tego bardzo intensywnego, ale i na pewien sposób pięknego czasu. Czy widziałem lub starałem się dostrzec w tym czasie tę delikatną, a czasami też i stanowczą rękę Pana Boga?

Zwykle w okresie Wielkiego Postu więcej jest możliwości słuchania Słowa Bożego: w każdym kościele odbywają się rekolekcje, uczestniczymy w nabożeństwie drogi krzyżowej wsłuchując się w rozważania, śpiewamy gorzkie żale, słyszymy mocne i wyraziste czytania w niedzielnych Mszach świętych. W naszej parafii dodatkowo w tym czasie biblijne katechezy głoszone były przez wspólnotę drogi neokatechumenalnej. Spotykaliśmy się także podczas codziennej wspólnej jutrzni, która jest Słowem Bożym.

Ale Pan Bóg działa w tym czasie intensywniej nie tylko w kościele. Zwykle w naszych domach, w miejscach pracy, wszędzie, gdzie jesteśmy w naszym codziennym życiu – wydarzenia
mówią o obecności i działaniu Pana Boga. Ostrzejsze ujawnianie się naszych słabości, zetknięcie się z wyraźnie złą wolą bliźnich, czasami nawet tych bliskich – czy nie jest to przypomnienie, że nawrócenie to nie tylko pojęcie, o którym słyszymy w kościele, ale to także nagląca potrzeba obecna w każdym miejscu naszego życia. Gotowość przebaczenia, życzliwy uśmiech, łagodna reakcja na nasze błędy, to także znaki, że miłosierny Bóg jest obecny w tym świecie.

Zbliża się najpiękniejszy czas, kiedy będziemy gromadzić się i w kościołach i w domach, by świętować. By we wspólnocie wierzących i we wspólnocie rodziny doświadczyć, że pokój serca i cicha wewnętrzna radość, to znaki, że Bóg jest blisko pośród nas, że Zmartwychwstały Pan zwycięża i przynosi życie. Nie ma Go w grobie, ale jest żywy i obecny pośród nas.

Wszystkim parafianom i gościom, którzy w tych dniach będą nawiedzać nasze domy i nasz kościół parafialny, życzę błogosławionych Świąt Paschalnych i spotkania ze Zmartwychwstałym Jezusem – naszym Panem i Zbawicielem.

Ks. Proboszcz Andrzej Mazański